Deze reis gemaakt met 3 oud collega’s: Harrie Biesterbos, Wil Deckers, Ton Groothedde en ik Evert Wetering.
Het is maandag 08 mei 2023 en stipt om zeven uur vertrekken we naar ons eerste overnachtingsadres in Neuhaus am Inn, vlakbij de Oostenrijkse grens, waar we rond een uur of zes in de avond aankomen. De bus en aanhanger zijn zaterdag helemaal vol geladen, maar liggen rotsvast op de weg. Dat geeft een veilig gevoel.
Na een goed ontbijt vertrekken we vroeg naar ons eerste losadres in Nagyecsed bij ds. Aaron, waar we vroeg in de avond bijzonder hartelijk worden ontvangen. Zelfs de burgemeester is aanwezig bij het eten. Er is heerlijk voor ons gekookt en we krijgen een heel huis tot onze beschikking. Na een goede nachtrust lossen we op woensdag het eerste deel van de lading bij ds. Aaron.
Emotioneel moment is het overhandigen van de 200 knuffels die zaterdag bij het laden van de bus werden gebracht door Jack en Marlies Jansen en hun zoontje Tygo. Zij hebben op 23 juli 2020 hun zoontje Mace verloren en bij de begrafenis hebben ze 200 knuffels gekregen. Zij zochten een goede bestemming voor de knuffels.
Ds. Aaron belooft dat de knuffels een goede bestemming zullen krijgen en voegt direct de daad bij het woord. Zoveel blijde gezichten.
Als we de eerste lading hebben gelost rijden we naar Nagyrozvagy om te lossen bij ds. mevr. Baloch. Ook hier staat ons weer een super hartelijk ontvangst te wachten. Als we gelost hebben, rijden we door naar Risce om kennis te maken met ds. Janos Baloch, echtgenoot van de ds. in Nagyrozvagy. Ook hier lossen we enkele goederen. Moe maar voldaan komen we terug in Nagyecsed, waar we samen met ds. Aaron en zijn echtgenote eten. Speciale gast is een Nederlands meisje, die getrouwd is met een Hongaarse boer en traditioneel danser. Onder begeleiding van haar vioolspel danst hij een speciale dans voor ons.
We sluiten de avond af in “ons eigen huis”.
De volgende morgen vertrekken we al vroeg naar Cernatul de Sus in Roemenië. Na een goede reis worden we rond een uur of zeven opgewacht door onze goede bekenden Laszlo en Ilonka.
In het door hen gerunde Malomkert wacht ons een heerlijke, op traditionele wijze, bereidde goulash.
Vrijdag 12 mei gaan we naar ds. Simon Istvan, hij is de nieuwe dominee in Cernat. We maken kennis met hem, vragen naar zijn wensen en bekijken de kerk. Na een goed gesprek rijden we door naar Telechia. Dit is duidelijk een nog armer deel van Roemenië. Als we aankomen is ds. Incze er nog niet. We wandelen door het dorpje en zien met eigen ogen dat hulp hier nog hard nodig is.
Als de ds. is gearriveerd lossen we de goederen en bekijken nog even de kerk om daarna terug te rijden naar Cernat. ’s Avonds worden we uitgenodigd om aanwezig te zijn bij een conferentie van tandartsen uit Roemenië en Moldavië. We mogen wijn proeven en mee eten met de overige gasten. Het is een gezellige avond met muziek en dans.
Zaterdag is een vrije dag. We maken een lange wandeling in de omgeving en nodigen Laszlo en Ilonka in de avond uit om te gaan eten bij een traditioneel Hongaars restaurant in Târgu Secuiesc.
We duiken vroeg ons bed in, want we vertrekken zondag vroeg weer naar Nagyecsed om de aanhanger op te halen.
Na een goed ontbijt te hebben genuttigd en afscheid te hebben genomen van Laszlo en Ilonka vertrekken we rond half acht.
De reis verloopt voorspoedig en we komen mooi op tijd aan in ons verblijf. We eten bij de dominee en zijn daarna uitgenodigd om de laatste avond in Hongarije bij de burgemeester door te brengen, waar we onder het genot van een palenka en een wijntje ons verblijf afsluiten.
Als we de volgende dag vertrekken zien we dat verlichting van de aanhanger niet goed werkt. Veiligheid boven alles, dus eerst langs een garage, waar Harrie, de techneut onder ons, met een bus contactspray het probleem voorlopig oplost.
We rijden door Slowakije, over het Tatragebergte, naar Wieliczka in Polen. Een schitterend, indrukwekkend gebied. Na ingecheckt te hebben in ons hotel bezoeken we de, nabij gelegen, schitterende stad Krakau.
Het is inmiddels dinsdag 16 mei als Harrie ’s morgens nogmaals de verlichting van de aanhanger moet repareren, voordat we op pad gaan.
We bezoeken eerst de zoutmijnen van Wieliczka. We dalen af in de diepte via 800 traptreden en krijgen een prachtige rondleiding op 135 meter diepte, met als hoogtepunt de grote Kathedraal uitgehouwen in het zout.
Als we onze ogen hebben uitgekeken en weer veilig boven de grond zijn vervolgen we onze weg naar Auschwitz en Auschwitz-Birkenau. Voor al het leed dat daar is toegebracht zijn geen woorden nodig.
We overnachten in Andrychow, waar we de volgende morgen vertrekken naar onze laatste tussenstop Dresden.
Als we zijn aangekomen bekijken we ook deze prachtige stad in de voormalige DDR.
Donderdag 18 mei leggen we vlot de laatste 600 kilometer naar huis af.
Het was al met al een mooie, indrukwekkende, dankbare en kameraadschappelijke reis. We hebben gemerkt dat hulp nog zeer zeker nodig is en met heel veel dank wordt aanvaard.
